Het belang van troost (en de gevolgen voor je relaties.)

Ik hield mijn verdriet en angst bij mezelf toen ik klein was. Al heel jong had ik door dat het mijn ouders stress gaf als ik verdrietig of bang was. Alsof ik ze dan extra zorgen op hun bordje gaf die ze er niet bij konden gebruiken. Dus zat ik altijd alleen op mijn kamertje. Daar kon ik tenminste mezelf zijn. Ook verdrietig en bang.

 

In intieme relaties duurde het tot ergens midden in mijn dertigste voordat ik mijn verdrietige en zelfs depressieve kant durfde te laten zien. "Want wie zou daar nu van kunnen houden?? " was altijd mijn onbewuste gedachte geweest. 

 

 

Toen je klein was kon je nog niet zo goed je emoties reguleren. Naast dat je jezelf nog niet goed kon uitdrukken, wist je vaak niet eens wat je behoeften überhaupt waren. Laat staan dat je wist wat de oorzaak was als je je ineens niet fijn voelde.

 

Het zenuwstelsel van een kind raakt al ontregeld als het:

Te weinig beweging heeft

Honger heeft

Contact met ouder mist

Vermoeidheid

Verandering van routine

Overweldigd zijn.

 

Dit maakten we allemaal mee. Jij ook. Want leren hoe je de energie in je lijf reguleert hoort nou eenmaal bij het mens zijn.

Afhankelijk van of je bij mensen was die dit begrepen en er voor jou konden zijn zoals je dat nodig had, leerde je hoe je van binnen het beste kon omgaan met die lastige emoties. 

In het beste geval had je ouders die beseften dat je niet 'gewoon' lastig of vervelend was, maar dat je overprikkeld en spanning moest afvoeren. En dat je dat mocht leren reguleren in hun bijzijn.

 

En omdat het soms echt teveel aan energie was om in je eentje af te voeren hielp het als je je kleine lijfje tegen een groot warm en rustig lichaam kon houden zodat de energie ook via dat lichaam werd afgevoerd.

Je leerde zo in een koesterende bedding om de coördinaten van je eigen midden te vinden.

 

Als deze troost ontbrak bij grote impactvolle gebeurtenissen,  dan noemen we dat trauma. Je kon de impact niet in je eentje verwerken en sloeg het onbewust op in je lijf.

 

Maar waar nog te weinig besef over is, is dat als er geen co-regulatie plaatsvindt bij talloze ‘kleine’ gebeurtenissen , dan noemen we dit ontwikkelingstrauma. Stelselmatig genegeerd worden als je boos bent, maakt dat je niet je midden kunt terugvinden, maar dat je moet leren om je boosheid te onderdrukken als je de relatie niet kwijt wil. En zo zijn er talloze voorbeelden. De Heart Defender test laat je binnen enkele minuten welke manieren van coping jij jezelf hebt aangemeten bij gebrek aan de troost ( co-regulatie.)

 

Iedere Heart Defender is een set van manieren die je heeft helpen omgaan met pijn die niet verwerkt werd. Misschien ben je je eigen behoeften gaan onderdrukken en gaan pleasen. Of heb je besloten om nooit meer iemand toe te laten uit angst voor nog meer pijn en teleurstelling. 

 

Door te beseffen wat je bent gaan doen om te kunnen om gaan met de pijn, kun je compassie gaan voelen met het gewonde deeltje in jou dat niet de juiste troost kreeg. Die kun je jezelf nu leren geven. 

 

Meer zelfliefde en zelfzorg is wat we nodig hebben. Want ook jouw volwassen zenuwstelsel raakt overprikkeld als het overweldigd is, te weinig contact heeft, vermoeid is enz. Hoe je geleerd hebt met jezelf om te gaan is niet altijd de beste manier. Gelukkig ben je nooit te oud om te leren